The babe diaries

Vrouwen ongevraagd labelen als ‘babe’: vrouwonvriendelijk of niet? Er is al een aardig boompje over opgezet. Vandaag tweette ik het volgende, als reactie op een opiniestuk van Patrick De Witte in De Standaard:

“Het is niet omdat sommige vrouwen met zaadvragende ogen en te kleine bikini in de P staan, dat elke vrouw een babe wil zijn.”

Mijn kleine bijdrage aan een discussie die zowel mannen als vrouwen snel op hun paard krijgt.

Omdat het nu eenmaal moeilijk is om in 140 tekens genuanceerd uit de hoek te komen, vat ik hier snel even mijn mening samen. PDW vroeg zich af of ‘babe’ wel zo’n vrouwonvriendelijk label is als sommige vrouwen (en mannen, vergis je niet) vinden. Ik geef de man helemaal gelijk wanneer hij stelt dat het stuitende, bedreigende seksisme dat Sofie Peeters aanklaagde in haar documentaire ‘Femme de la Rue’ een ander paar mouwen is dan een verzameling knappe meisjes online te grabbel gooien en ze ‘babes’ te noemen. 

Maar het laatste legt een sluimerend seksisme bloot waarbij we toch even stil moeten staan.

‘Babe’ reduceert vrouwen tot fijne vleeswaren – de uberbabe is niet voor niets Pamela Anderson.

Anderson heeft er een aardige cent aan verdiend natuurlijk – en wie ben ik om vrouwen te verbieden in mannenmagazines te poseren met een walgelijk diepe décolleté en een duckface? Maar een verheffende boodschap dragen de plaatjes niet uit. Een paar weken geleden stond er een knappe jonge vrouw in P die zo’n piepklein bikinibovenstuk droeg dat haar borsten er onderaan voor de helft kwamen uitpiepen. Aantrekkelijk? Voor een bepaald segment heren wellicht.

 Ik zag vooral een mooie vrouw die zichzelf in de markt prijst als charcuterie – kijk, ik heb borsten!

Dat is haar goed recht, hoewel ik het betreur dat vrouwen zich anno 2012 nog steeds op deze manier willen presenteren aan de wereld. Ontdaan van alle magie, verworden tot borst en bil.

Het wordt pas echt een probleem als vrouwen ongevraagd als babe gecategoriseerd worden. Ik denk dan aan Kim Geybels. De jonge artse werd in de slangenkuil die politiek heet als babe gelanceerd, en kwam nooit van dat label af. Enkel omdat ze jong en mooi was en het aandurfde om een rokje te dragen dat 5 cm boven haar verleidelijke knie kwam. Geybels had nochtans haar studies Geneeskunde met glans afgemaakt – dat lijkt me een straffere prestatie dan haar vestimentaire keuzes of reeënogen.

Nee, ik wil geen babe zijn. ‘Wil je dan een motzak zijn’ (sic) vroeg een fijnbesnaarde jongeman mij vandaag op twitter. Het is alsof je als vrouw maar ‘blij’ moet zijn als iemand je een babe noemt en je reduceert tot een homp vlees. ‘MAAR JE BENT WEL KNAP HOOR, BABE.” Alsof er geen tussencategorie bestaat: babe of motzak, kies maar. 

Noem mij dan maar een motzak. Al mag u me natuurlijk ook altijd charmant, aantrekkelijk, grappig, intelligent, of goedlachs noemen. Maar babe? Neen bedankt. 

Brief aan Josje

Omdat sommige mij ernaar vragen: column over Gert en Josje in Het Laatste Nieuws, verschenen 27 juni:


Liefste Josje,


Als leeftijdsgenotes onder elkaar moet ik het je vragen: lag het aan je overgare spaghetti bolognaise of je ingezakte cupcakes dat je nochtans veelbelovende relatie met Gert Verhulst vroegtijdig strandde? Grote ogen trok ik, toen je ex-geliefde amper twee weken na de aankondiging van jullie samenzijn in Knack al ongezouten zijn mening gaf over wat hij van een vrouw verwacht. Een vrouw moet kunnen koken, dat stond voor Gert als een paal boven water. Een exemplaar dat het niet kan, is een gruwelijke uitvinding van de moderne tijd, en feminisme een vreselijk woord, aldus mijn jeugdidool. 'Nou breekt mijn klomp', dacht ik toen in jouw plaats. Dat had je wellicht niet zien aankomen tijdens die eerste wittebroodsweken die je - zo verbeeld ik me - doorbracht op de luxezeilboot van je 'nieuwe huisdier' (Jouw woorden op Twitter, Josje). Het beest zou zich misschien toch niet zo makkelijk laten temmen als eerst gedacht. Een verliefde Gert zag het nochtans een maand geleden nog zo rooskleurig in, toen hij op een persconferentie van de Studio100-kookzender Njam! liefdevol naar jou verwees als 'een jonge, ambitieuze Hollandse huisvrouw'. Ik geloof dat dat het moment was dat ook mijn andere klomp brak. Had hij het Hollandse goudlokje zo snel getemd? Begrijp me niet verkeerd: er is niets mis met toegewijde huisvrouwen of onvervalste keukenprinsessen. Wél vind ik het eng dat je nieuwbakken partner die kwaliteiten van jou verwacht. Ik kan me voorstellen dat jij toch iets anders voor ogen had toen je je inschreef voor de zoektocht naar een nieuw K3'tje. Verdorie, je verruilde zelfs je thuisland voor de vrolijke meidengroep. En dat allemaal om nu als 'huisvrouw' bestempeld te worden, hoewel jij jezelf op je Twitterprofiel toch zo trots omschrijft als 'zangeres' en 'danseres'? Ik denk niet dat het leeftijdsverschil van 18 jaar Gert en jou parten heeft gespeeld, Josje. Om het met een huizenhoog cliché te zeggen: je bent maar zo oud als je je voelt. Een generatieconflict lijkt me een betere omschrijving als verklaring voor de breuk. Als vrouwen van 26 hebben wij van onze moeders geleerd dat een meisje mag dromen, maar vooral dat ze die dromen ook kan waarmaken. Journaliste, advocate, pilote of zelfs beroemde zangeres: the sky is the limit. Dat de tijd die we achter het kookfornuis spenderen, er door onze brandende ambities wat bij inschiet, nemen we er dan maar bij. Anno 2012 bestaan daar gelukkig oplossingen voor: kant-en-klaarmaaltijden, overheerlijke traiteurs, kookzenders als Njam! die ons een gezonde maaltijd in 20 minuten leren klaarmaken (is het niet, Gert?) en - vooral - de mogelijkheid om met onze partners een gebalanceerde rolverdeling uit te werken. Moeilijk gaat ook, drukt mijn mama me altijd op het hart. Alles komt goed, nog zo'n wijze raad van haar. Gewoon wat tijd geven. De zomer staat voor de deur: ik wed dat jij je snel weer 'oya lélé' voelt.

Tekenen

Na vier dagen quarantaine (dank u, bof) krijgt een mens genoeg van series kijken. En om te lezen kan ik me niet genoeg concentreren: de lettertjes dansen voor mijn ogen (dank u, bof.)

Wat schiet er dan nog over om te doen, nu mijn gezicht eruitziet als dat van Margriet Hermans in de nineties en een wandeling van de bedstee naar de brievenbus op een heldhaftige trektocht naar de top van de Kilimanjaro lijkt?

Ik probeerde de afgelopen dagen het beproefde recept ‘zwelgen in zelfmedelijden’: meestal een aanrader - zeker op de tonen van 'Jeanny' van Falco -, maar aangezien ik geen publiek heb (niemand mag in mijn buurt komen, dank u bof) begon dat ook al gauw te vervelen.

Maar nu heb ik het licht gezien: ik ga tekenen.

Ik deed niets liever als kind. Ik herinner me de zalige zondagmiddagen als was het gisteren : mama verdiept in de weekendkrant, papa genietend van een welverdiend zondagdutje en ik met kleurpotloden in de weer. Uren was ik zoet met het creëren van mijn eigen wereldje. 

Ik vraag me af waar en wanneer ik die passie voor het potlood verloren ben. Ergens op de universiteitsbanken, vermoed ik.  Zonde.

Met het risico pseudopsychologisch gezwets te verkopen: ik ga vanaf nu mijn innerlijke kind wat vaker tevreden stellen. Dingen doen die kleine Elke zo graag deed. Tekenen. Bricoleren ook. Een zelfgemaakt bootje in een glazen fles proberen steken. In bad mijn voeten in een washand steken en doen alsof ik een zeemeermin ben. De verbeelding aan de macht.

Dank u, bof.

P.S.: Een dure belofte, maar ik ga ook proberen dit blogje regelmatig bij te werken. Dat zou mijn veertienjarige ik, die elke dag trouw in haar dagboek schreef, waarschijnlijk 'keineig' vinden.

Dream a little dream of me.

Toen ik in het vijfde leerjaar zat, stuurde ik een briefje naar De Droomfabriek. Ik wou zo graag Tom Lenaerts ontmoeten, de schalkse ruiter die me indertijd al verblufte met zijn charmante humor en dito verschijning. Ik herinner me dat ik toen een foto van Tom onder mijn schoolbank verborgen hield om me gezelschap te houden tijdens wiskundelessen - Bart De Pauw had ik van het prentje gescheurd. (Sorry Bart!)
In mijn brief aan De Droomfabriek vertrouwde ik Bart Peeters, Rani en Sabine toe dat ik graag eens samen met Tom de horizon tegemoet wou galopperen, zoals hij dat zo heldhaftig deed met zijn trouwe compagnon Bart in de intro van Schalkse Ruiters.
Dat ging overigens zo:

Helaas, mijn verzuchting leverde niet veel meer op dan een onpersoonlijke afwijzing, een simpele postkaart met het Droomfabriekbeertje op. (Niet eens het beertje zelf, ik heb er nog steeds hartenpijn van.) Dag droom.

Jaren later ontmoette ik de man der mannen bij de opnames van De Pappenheimers. Ik denk dat ik zenuwachtiger was om Tom te ontmoeten dan voor het spelletje zelf. Met een ZEER GROTE KIKKER IN MIJN KEEL heb ik de sympathiekste der Woestijnvissers mijn Droomfabriekverhaal uit de doeken gedaan. En hij vond het ongelofelijk schattig. Mijn tienjarige ik maakte duizend bokkensprongen in mijn hartje. Mijn (toen) 23-jarige zelf bleef er heel kalm, sexy en sereen onder. (Ik loenste wellicht wel wat raar in mijn poging nonchalant over te komen.)

In het licht van dit verhaal, rest me eigenlijk nog één droom: ik wil zo een Droomfabriekbeertje, begot! (Een vent zoals Tom Lenaerts mag ook.)

We zitten met een mening (of toch niet)

Een tweede blogpost naar aanleiding van de Wijvenweek.

Ik ben een vat vol meningen, maar ik probeer mezelf geregeld de vraag te stellen of mijn mening onderbouwd genoeg is om ze in de groep te gooien. Dat is niet altijd het geval, en dan probeer ik uit te vissen hoe ik ze wél delenswaardig kan maken. Soms lukt dat niet, en zwijg ik dan maar. Het was de ravissante actrice Charlotte Vandermeersch die even geleden in Humo liet vallen dat ze daar ook niet zo van hield, mensen die te pas en te onpas hun visie op de wereld wilden etaleren. Soms zwijg je inderdaad beter.
Ik denk dan aan de erbarmelijke lezersreacties op krantensites - samen te vatten onder de noemer 'Arm Vlaanderen' en gelardeerd met d/t-fouten - maar ook aan twitteraars die maar een half woord of 2 min televisie nodig hebben om hun mening in 140 ongenuanceerde tekens met hun medemens te delen.
Quizkandidaten worden instant op hun uiterlijk afgerekend, deelnemers aan realityprogramma's kunnen niet anders dan de grootste mongolen zijn.
Of vandaag: de berichtgeving over het tragische busongeval werd al snel als ramptoerisme naar de vuilnisbak verwezen. Ik zit al de hele dag op de redactie, en kan je met de hand op het hart vertellen dat mijn collega's in alle sereniteit het onwezenlijke proberen te vatten voor de krant van morgen. Dat mag ook eens gezegd worden. En nu ga ik naar huis, in mijn bad liggen weken.

Guilty pleasures galore!

Het is Wijvenweek in het Vlaamse bloggerslandschap, en zo'n initiatief kan ik alleen maar toejuichen. 
Toen ik hoorde dat het blogthema van vandaag 'guilty pleasures' is, kon ik niet anders dan deze blogpost aan te maken. Guilty pleasures, my middle name. 


Nu moet u weten, in mijn puberteit liep ik allerminst te koop met mijn fascinatie voor pakweg loeiharde eurodance van Fiocco, bedenkelijke datingprogramma's uit de nineties, of de betere smartlap van Johnny White (that is, voor er een weedplantage in zijn huis ontdekt werd). Liever wisselde ik politiek correcte CD's uit van Pearl Jam, Radiohead en consorten. Gelukkig hoef ik nu niet zonodig meer dezelfde smaak te etaleren als mijn omgeving, en heb ik me met succes van dat juk bevrijd. Liever dan voor de 1000e keer de nieuwe plaat van Beach House te delen, of - God beware me - de gecontesteerde viral video over Kony, verblijd ik mijn vriendenkring willens nillens met de allergrootste kitsch.
Zelfs de cultuursociologie geeft me gelijk: de nieuwe intellectueel is een 'culturele omnivoor', die alle soorten genres tot zich neemt. En nu gij. 


Graag neem ik je mee naar de wondere wereld van mijn guilty pleasures. Een bloemlezing.


1) Hete Kussen uit Salou.
Treur niet om het afvoeren van de Vlaamse Oh Oh Cherso: de échte tv-parel over het mediterrane uitgaansleven luistert naar de naam 'Hete kussen uit Salou'. Meesterverteller Paul Jambers leverde deze zesdelige docureeks over Salou, een troosteloze badplaats in Spanje, af in 1999 en voorzag de reportages van een uiterst beklijvende voice-over. Goed nieuws: alle afleveringen staan op Youtube. I am hooked. "In Salou zijn de nachten heter dan de dagen. De jongens kijken naar de meisjes die naar de jongens kijken. En dan vooral naar de proppers." Kijk en geniet. 
P.S. Ik heb een stiekeme crush op propper Tom. 

2) Eurodanceeee
Ik gaf het al weg: die onvervalste Zilliondance uit de jaren negentig, vervaardigd uit pure Vlaamse klei en platte beats: just looooove it. De muziek is plat, de teksten doodeenvoudig, het Engels van bedenkelijk allooi, maar net daardoor krijgt de muziek vaak een weemoedig kantje, vind ik. De keren dat ik als 13-jarige op mijn slaapkamer de danspasjes van Anneke van Milk Inc nadeed, ze zijn niet te tellen. En dan met paarse haarmascara haar look maar proberen te benaderen. (Epic fail, dat kun je wel raden.) Ook al zong Anneke niet zelf, keiveel respect voor deze style queen of the nineties! Voor haar excentrieke outfits en bezwerende danspasjes.
Een andere style queen is Els - een achternaam lijkt deze platinablonde schone niet te hebben - , die onnavolgbaar lipsynchte in de Belgische danceformatie Atlantis 6. Met de diepzinnige hitsingle 'Life is a mystery' geraakten ze zelfs tot op het podium van de TMF Showcase, begot. Els had altijd 2 mannelijke achtergronddansers MET GLITTERS bij. Op eenzame dagen zou ik dat ook wel kunnen gebruiken. Niet voor vuile dingen, maar gewoon: zo een stel glitterventen dat constant achter u de onnozelste choreografieën uitvoert: daar kan je toch alleen maar blij van worden?
P.S. Wie zin heeft in een 'trip down eurodance memory lane', enkele trefwoorden: Absolom. Fiocco. The Oh! Astroline. 2Fabiola. Natural Born Deejays. Nunca. The MackenzieFeatJessy. Atlantis 6. La Luna. Zippora. Da Rick. Maurizzio. 

3) Tien Om Te Zien.
Tien om te zien tijdens de nineties, dat is:
-  een volle zeedijk in Blankenberge (of een volle Manhattanstudio in Reetveerdegem)
-  helmboswuivende rots in de branding Willy Sommers die de Vlaamse kermis presenteerde met onder andere de bevallige deernes Bea Van Der Maat, Yasmine, Anne De Baetzelier
- en natuurlijk ook een karrenvracht aan hits.  
Ze zullen het niet graag horen, maar mijn fascinatie voor het legendarische muziekprogramma heb ik aan mijn ouders te danken. Thuis keken we nooit vtm, maar gelukkig kreeg bij omalief de commerciële zender wel een kans. Elk logeerpartijtje hing ik voor de buis wanneer Luc Steeno en co hun opwachting maakten. Enter guilty pleasure.
Omdat ik het zo moeilijk vind om één favoriet uit te kiezen, heb ik een specialleke uitgekozen: De Weg Naar Je Hart, een Levenslijnhit. Dat lees je goed: Levenslijn, het benefiet dat toendertijd elk jaar een onvergetelijke samenwerking tussen al de Vlaamse topvedetten van het moment opleverde. Herken je iedereen nog? (Ik wel, maar ik ben een freak.) Let ook op het getelefoneerde voorgesprekje tussen Gerty en Anne (al vindt Gerty efkes de camera niet, ocharm), het creepy bakvisgeschreew wanneer Get Ready en zelfs KIA hun lijntjes mogen zingen, en last but not least het consequente uit-de-maat-geklap van het publiek. Heerlijk. 
P.S. Ik mis Schatteman en Couvreur.

Hopelijk heb ik je even al je Weltschmerz kunnen doen vergeten met bovenstaande ongein. En mijn inspiratie is nog niet opgedroogd. To be continued, for sure!